Przez dłuższy czas się na blogu nic nie pojawiało. Winić za to należy głównie pracę naukową (i Matlaba który potrafi uniemożliwić odpalenie czegokolwiek innego) oraz oczywiście Wolsunga. Główny winowajca oczywiście nie jest wystarczająco interesujący dla osób postronnych, by poświęcać mu notkę, tak więc napiszę trochę o sesjach Wolsunga. Ale wcześniej polecę ciekawy Dyniowy Poradnik Grafomanów.
Ostatnio pisałem o tym, jak to niesamowity fuks graczy pozwolił im pokonać bez zadyszki wszystkich moich antagonistów. Okazało jednak, że statystyka istnieje i w dodatku jest niesamowicie wprost mściw...
Notka może być trochę nieskładna, bo zapomniałem o ^A^C i mi Polter zjadł jej pierwszą instancję i pisząc ją po raz drugi mogłem jakiś kawałek pominąć. Wczoraj (6.10) w sposób dość niespodziewany zdarzyło nam się rozegrać jedną z sesji testowych Wolsunga, jednak nie o tym będzie notka (bo to ciiiii i w ogóle tajemnica), a o pewnym aspekcie wydarzeń z sesji. Dokładniej o antagonistach. Przed sesją dla moich naprędce zgromadzonych graczy (w postaciach Garnka, Ithila i Alchemika) przygotowałem konfrontacje, w których ich postacie (odpowiednio pisarz powieści groszowych opisujący swoje...
